بیاید باهم بازی کنیم👇 . میخوایم باهم یه جعبه ی جادویی درست کنیم. چه جوری؟؟ یه جعبه ی بزرگ برمیداریم و به اندازه دوتا دایره سوراخ میکنیم که دست بچه ها ازش رد بشه😊 . بعد داخل جعبه کلی اسباب بازی، ظرف و وسیله میچینیم. حالا وقتشه دونه دونه اونارو لمس کنن و بگن چیه؟؟؟🤗 . این بازی برای بچه های ۴ تا۶ سال مناسبه و حس لامسه شون رو حسابی تقویت میکنه😇 . پ.ن: این فیلم رو خاله ها برای حسینیه کودک مجازی درست کرده بودند و با قصه، تو کانال چمدان کوچولوی ۴،۵ ساله ها گذاشتند🌸 . پست رو سیو کنید،برای دوستاتون بفرستید و یادتون نره این بازی رو حتما با بچه ها انجام بدید😉 . #حسینیه_کودک_شهید_چمران #چمرانی_ها #کودک#جعبه_ی_جادویی #بازی_ساده#کودکانه

ما برای جذاب تر کردن آموزش فارسی یه راه حل داریم👇😊 . "هَیول پَیول کلاس آنلاین" . بله! ایشون یه جورابه که از جوپولستان به کلاس دخترهای کلاس اولی چمران اومده😅 . ماجرا از این قراره که خاله هروقت میخواد یه نشانه از درس فارسی رو آموزش بده، این موجود میاد پیش بچه ها، اما یه مشکلی داره😥 اونم اینه که نمیتونه بعضی نشانه های فارسی رو تلفظ کنه و حسابی ناراحت و کلافه میشه! . خاله هم که زبون هیول پیول رو بلد نیست از بچه ها کمک میخواد که بهش بگن اون چی میگه؟🤔 بعد اینکه دخترهای چمرانی متوجه شدند، باهم گفت و گو میکنند که دقیقا چی رو نمیتونه درست بگه!؟ . خلاصه خاله سرکلاس و با همکاری بچه ها نشانه های مختلف رو به هیول پیول یاد میده و این خیلی برای دخترها هیجان انگیز هست🤗 . پ.ن: خانم فاطمه فیض آبادی، معلم دخترهای کلاس اولی ادبستان دخترانه ی شهید چمران هستند😇 . فیلم رو دیدین؟؟ راستی شما چه راه هایی برای جذاب تر کردن فارسی به ذهنتون میرسه؟🤔 . 🟢یادتون باشه حتما سیوش کنید و برای معلم ها بفرستید!!!🟢 . #ادبستان_دخترانه_شهید_چمران#ادبستان_پسرانه_شهید_چمران #چمرانی_ها #دختران_چمرانی #کلاس_اولی_ها #معلم_های_چمرانی #درس_فارسی_اول_ابتدایی #حروف_الفبا#نشانه_های_فارسی

#ورق_بزنید . خوابگاه دختران . 📝قسمت دوم . جنگ تمام شد. مملکت داشت نفس راحتی می کشید. در بین نفس های بریده بریده ی مردم، ما دختران دهه شصتی به سن مدرسه رفتن رسیدیم. خانواده هایمان که با کلی زحمت ما را تا آن‌سن بزرگ کرده و به سرانجام رسانده بودند ماندند در چند راهیِ انتخاب مدرسه های جورواجور. مدرسه های دولتی کماکان مورد توجه بود، مدارس شاهد خیلی سر زبانها افتاده بود و کم کم زمزمه های تاسیس غیر انتفاعی ها، نمونه دولتی ها و فرزانگان هم در جامعه پیچیده بود. . من خودم دوران ابتدایی را در مدرسه شاهد گذراندم. مدرسه ای که در هر کلاس فقط چند نفر بودیم که پدر داشتیم. اینقدر تعداد بچه های شهدا زیاد بود که آدم از پدر داشتن خودش همیشه خجالت زده بود. غم های دوستانمان، زندگی متفاوتشان و خاطراتی که در عالم بچگی می شنیدیم باعث شده بود خیلی هم بچه نمانیم. هنوز هم قیافه آن بچه ها و خاطراتشان به وضوح در ذهنم مانده. ما در مدرسه قانون هایی داشتیم که لازم الاجرا بود. به طور مثال بالشت های کوچکی همراه خودمان به مدرسه برده بودیم و باید بعد از ساعت ناهار بالش را روی نیمکت گذاشته و می خوابیدیم. هرچقدر الان دنبال فرصتهای چند دقیقه ای برای خواب هستیم در کودکی از هر فرصتی که منجر به خواب میشد بیزار بودیم و در نتیجه باعث ناراحتی معلممان میشدیم. نمونه دیگری از این قانونها این بود که باید مقنعه هایمان را در می آوردیم و حتما هم تل سفید رنگی روی موهایمان میزدیم. غیر از دیدن ناخنها، چک کردن سر و وضع ظاهری هر روز تلها هم چک میشدند و اگر یادمان رفته بود توبیخ میشدیم. در حیاط مدرسه نباید خیلی می دویدیم یا کارهای عجیب و غریب می کردیم. یک بار نمیدانم چه اتفاقی افتاده بود که گفتند مدیر مدرسه حیاط رفتن را ممنوع کردند. معلمها از هر کلاس چند نماینده انتخاب کردند و در یک مدل کمی نمایشی ما را به دفتر مدیر بردند که از ایشان عذرخواهی کنیم. این افتخار را داشتم که یکی از نمایندگان باشم.من خودم قیافه مدیر را تا قبل از آن خیلی ندیده بودم و دفترش در عالم بچگی به نظرم خیلی با ابهت آمد. خلاصه با جملاتی که یادمان داده بودند عذرخواهی کردیم و ایشان بچه ها را بخشیدند. . ادامه مطلب در کامنت اول 👇

💡 در دین و مدلهای سبک زندگی توصیه های زیادی شده که روی زمین بشینید. ماهم دیدیم ساعتهایی در هفته را بچه ها در مدرسه هستند. بنابراین حیف دیدیم که این ساعتها از روی زمین نشستن محروم بمانند. پس قید صندلی را زدیم. ‌ در عین حال دنبال مدلی از میز بودیم که فضای کلاس را اشغال نکند، و با کمی تلاش امکان نقل و انتقالش برای بچه ها فراهم باشد. ‌ این شد که ابعاد و مدل میز، چیزی شبیه میزهای طلبگی یا میزهای خیاطی خانمهای قدیمی به ذهنمان رسید. با این مدل میز فصای کلاس به راحتی بازتر میشد و بچه ها امکان فعالیتهای دویدنی و بازیهای مختلف در کلاس را دارند. ‌ زمانی که لازم است میزها را به هم می چسبانند، روی هم میگذراند و انواع و اقسام کارهای دیگر. ‌ بحث جامیز با جایی که بچه ها وسایلشان را بگذارند هم مطرح شد که قرار شد در همان میز تعبیه شود که گم شدن وسایل به حداقل برسد. ‌ و البته نقطه هیجان انگیز ماجرا برای بچه ها تخته وایت بورد روی میز است که به عنوان صفحه رویی میز قابل استفاده است. ایده ی این میز، رو یکی از معلم های دخترونه ارائه داد و زحمت ساخت هم با یکی از باباهای چمرانی بود. ‌ #میز #میز_تحریر #نیمکت #میز_مدرسه #ادبستان_پسرانه_شهید_چمران #ادبستان_دخترانه_شهید_چمران #چمرانی_ها #مدرسه #کلاس #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران

🇮🇷 برای #جشن_تولد_انقلاب چی کار می تونیم انجام بدیم: ⚀ داستان هایی از زندگی قهرمانان انقلاب بگیم: داستانی از کودکی شهید مرتضی مطهری👇 ‌ 🐱گربه ی گرسنه ‌‌ 🔸 یکی بود، یکی نبود. 👦یک روز یک پسر کوچولوی مهربان و شیرین زبان به نام آقا مرتضی، تصمیم گرفت برای بازی به پارک برود. همین طور که مشغول بازی بود، یک گربه ای را دید که میو میو می کرد. ولی چشمهایش بسته بود. آقا مرتضی رو به گربه کوچولو گفت: من که زبون گربه ها رو نمیدونم، نمیفهمم چی میخوای. بعد کمی با خودش فکر و گفت: شاید گرسنه باشه. بعد سریع به سمت خانه دوید و مقداری 🍗گوشت آورد. گربه را صدا کرد و گوشت را جلوی گربه گذاشت‌. گربه کوچولو کمی چشم هایش را بازد کرد و گوشت را دید. خیلی خوشحال شد و سریع جلو آمد و گوشت را خورد. وقتی غذا خوردنش تمام شد به آقا مرتضی نگاه کرد و دمش را تکان داد. آقا مرتضی خندید و گفت: پس تو گشنت بود. از این به بعد قول میدم هر وقت پارک اومدم، برات گوشت بیارم. ‌ #قهرمان_انقلاب #من_یار_انقلابم #دهه_فجر #پویش_مردمی_کودک_و_انقلاب #چمرانی_ها #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران

🖋 🖊‌‌‌‌ ‌تو دوران سرخوش مجردی وقتی محرم میشد، برایم فرقی نمیکرد هیئتی که میخوام برم چقدر از خونمون دوره. همین که میشنیدم فلان سخنران یا فلان مداح مورد علاقم یک جا برنامه دارن، ازین سر شهر میرفتم اون کله ی شهر. ‌ خیلی شیک و مرتب نوت برمیداشتم و بعدم موقع مداحی مثل خانوما، چادرم مینداختم رو صورتمو اشک میریختم. ‌ ازدواج که کردم از خدا پنهون نیست از شمام پنهون نباشه، درسته که هنوز سخنران و مداح برام تو اولویت بودن، ولی دادن یا ندادن شام نذری هم برام مهم شده بود. چون هنوز دانشجو بودم و بلد نبودم هم درس بخونم غذا بپزم هم برم هیئت کلی گریه کنم. ‌ 💡از روزی که مامان شدم، هیئت برای من یا جایی برای گریه های از ته حلق و دل پیچه های شدید نوزاد یک ماهه ام بود یا تاتی رفتن های نوپای یک ساله ای که با کشف همه سوراخ سمبه های فضای هیئت، فکر میکنه داره دنیا رو مال خودش میکنه. این دومین محرمیه که نمیتونم هیئت های دلخواهمو برم و سرجام بشینم و چادرمو بندازم رو صورتمو گریه کنم. پارسال موقعی که آدم ها سرجایشان نشسته بودند و گریه میکردند، من با نی نی یک ماهه هی مسیر هیئت را چرخ میزدم و مستاصل گاهی بلند میشدم و گاهی مینشتم بلکه این شیرخوره آروم بشه. اما نمی شد... مثل خیلی از شیرخوره های دیگر. نمی دانم حال رباب را و شیرخواره اش را هرسال محرم اما. ‌ امسال دارم پا به پای این کوچولوی تاتی رو، راه میرم و هی لباس مشکیش را و هی قدش را و هی زمین خوردنش را برانداز میکنم. دست خودم نیست. هی ذهنم مقایسه میکند زمین خوردنش را با زمین خوردن هایشان... ‌ محرم، بچه که جلوی چشمت باشد، انگار نوار فقط روی روضه ی باز گیر میکند. حالا جوان رعنا که جای خود دارد. @good_mood_mom ‌ 🖋شما چه خاطراتی از مادرانگی هایتان در روضه ها دارید؟ ‌ #دلنوشته_مادرانه #سرباز_حسینم #محرم #هیئت #هیئت_کودک